Afgelopen zaterdag (atelierdag Leuven) was niet zo makkelijk.
Het doel was om elkaars werk beter te trachten te begrijpen. Te zoeken welke elementen je doen schilderen, je inspireren.
Mij lijkt het dat sommigen worstelen met "de ondragelijke lichtheid van het bestaan". Moet een werk iets betekenen? Zie jij wel wat ik bedoel?
Maar....mag een werk gewoon mooi zijn? Mag een werk enkel emotie zijn? Wat als er eigenlijk niets bedoeld wordt? Heeft een toeschouwer niet zelf het recht om voor zichzelf te bepalen wat dit voor hem/haar kan betekenen?
Het is eigenlijk vreemd te zien hoe een 3-D werk heel anders bij mij ontstaat, dan een 2-D werk. Het is een andere denkwereld, maar zeker wel de mijne. Misschien ben ik toch wel wat last van een 2delige-persoonlijkheid.
Mijn beelden (sculpturen) gaan terug naar een essentie, een idee dat vaak ontstaat uit een boek / toneelstuk / een film... dingen die verhalen, een gevoel dat je vastneemt, een waarde die zijn sporen nalaat.
Dit 2-D werk is een experiment / materiaalkennis. De vraag die me gesteld werd "wanneer is je experiment af?" Tja, waarschijnlijk nooit!
Heb ik al de perfecte contrasten vastgelegd? De perfecte vlek gevonden, de ruimte zo diep gemaakt dat je erin kan verdwalen? Is de textuur zo intens en interessant? Roept het geheel zoveel emotie op dat een mens zijn hart hoort bewegen? ....Dacht het niet.
Maar misschien wordt het inderdaad tijd om er iets (anders) mee aan te vangen.
Maar.. misschien doe ik gewoon zo verder.
Geen idee waar het toe leiden zal... heeft het zin om een doel vooraf te bepalen in een experiment?